wtorek, 13 sierpnia 2013

Król Lew po Tigowemu, cz.6

   Ahadi szedł gniewnie potrząsając grzywą. Za nim Taka, a potem lwy z Gwardii ojca. Wtem król zaczął mówić:
- Posłuchaj mnie uważnie, Taka. Kiedy Mufasa zostanie królem, ty jako jego brat i książę Lwiej Ziemi przejmiesz obowiązki zwiadowcy i Gwardia będzie podążała za tobą.
- Dlaczego ja mam być jego ochroniarzem, podczas kiedy ty sam się chronisz? - zakpił Taka.
Ahadi stanął w miejscu i odwrócił się gwałtownie. Jego nos stykał się prawie z nosem kilkakrotnie mniejszego syna.
- Nie dyskutuj ze mną. - warknął. - Każdy w Królestwie jest winien posłuszeństwo władcy, kim by on nie był. Oczywiście, że król może robić wszystko sam. Ale szkoda by było, żebyś się marnował. - uśmiechnął się fałszywie.
- Tak na prawdę szkoda ci, żeby Mufasie coś się stało w walce. - powiedział i nie szedł dalej za ojcem. - Przecież on jest znacznie silniejszy i potężniejszy ode mnie. No i mądrzejszy. - zaczął wychwalać kpiąco Taka.
Ahadi zaryczał. Wrócił się i stanął przed księciem.
- Słowo twojego króla jest prawem. - warknął i wpatrywał się swoimi zielonymi oczyma w zielone oczy syna, znów tak nienawistnie, tak karcąco.
 Taka nie odpowiedział. Odwrócił głowę i czekał, aż Ahadi kontynuuje marsz. Lwy z Gwardii były zdziwione postawą księcia.
- On byłby lepszym królem... - mruknął Mega do Hakorda. Władca usłyszał to, jednak powstrzymał się od komentarzy. Wierzył bezgranicznie w słuszność tego, że wytypował Mufasę. Był zapatrzony w swoje decyzje.
   Gdy dotarli do granic, ujrzeli stadko hien. Ahadi cicho zakradł się do niego, a pozostali otoczyli je. Taka stał w oddali patrząc pusto na to, jak jego ojciec przygotowuje się do mordu. Wtem poczuł się, jakby piorun w niego uderzył - w oczach zobaczył na ułamek sekundy rubinowe oczy, patrzące w niego z żalem i nienawiścią, a w uszach zagrzmiały słowa "To twój prywatny morderca". Rzucił się rycząc i płosząc ptaki. Hieny zaczęły uciekać. Tylko nieliczne padły ofiarą lwów z Gwardii. Ahadi wpadł w szał. Uderzył Takę w pysk, przewracając go.
- Coś ty zrobił, idioto! - wrzasnął i stanął nad nim.
Taka nie zlękł się. Patrzył w oczy ojca z nienazwanym gniewem i zawiścią.
- Ratuję istnienia, których nie masz prawa unicestwiać. - warknął patrząc odważnie w oczy króla.
 Ahadiego coś tknęło. Był wściekły a jednocześnie zdziwiony, że syn zwraca się do niego w ten sposób. Zrozumiał, że jego syn to coś więcej, niż tylko popychadło. Pojął teraz, jak inteligentny to lew i jak ciężko będzie sprawić, by nie próbował odebrać Mufasie tronu. Zmrok zbliżał się z każdą minutą, czerwona poświata oblała sawannę. Ahadi odpuścił. Warknął tylko na koniec "Za mną".

    Kiedy wrócili na Lwią Skałę, było już ciemno. Od razu położyli się spać. Taka zaś poprzysiągł sobie, że jutro o zachodzie słońca wyjawi Sarabi, jak bardzo ją kocha.
 Młody książę wstał późno. Szybko zerwał się, gdy zorientował się jak wysoko stoi słońce. Wybiegł z groty, jednak szybko coś go zatrzymało. Była to Uru, która zagrodziła mu drogę.
- A dokąd to, śpiochu? - zaśmiała się życzliwie.
 Taka spuścił oczy i uśmiechnął się. Kochał matkę bardziej, niż cokolwiek innego. Nie wyobrażał sobie życia bez niej. Była jego wzorem do naśladowania.
- Właściwie, to nigdzie, mamo... - powiedział i popatrzył się na nią.
- To się dobrze składa, pójdziesz ze mną.
- Dokąd? - zapytał zdziwiony.
- Właściwie, do nikąd, synu... - powiedziała i uśmiechnęła się szeroko, odchodząc w stronę sawanny.
 Cały dzień spędzili razem na nauce polowania. Tace szło bardzo słabo. Uru to nieco zmartwiło, jednak była doprawdy cierpliwą nauczycielką. Wrócili na Lwią Skałę akurat o zachodzie słońca. Książę szybko odnalazł Sabby. Siedziała na szczycie skały patrząc na Lwią Ziemię.
- Cześć, Sarabi... - powiedział cicho, stojąc za nią. Przestraszyła się, bo przyszedł bezszelestnie.
- O rety... cześć Taka! Przestraszyłeś mnie... - powiedziała.
 Siadł obok i po chwili, nieśmiało spojrzał na nią. Ich wzrok spotkał się. Jej duże, czerwone oczy wpatrywały się w niego ciekawsko. Uśmiechnął się szeroko.
- Sabby, chciałbym ci coś powiedzieć...
- Wiesz, że ja też? - zaśmiała się.
- To ty pierwsza.
- Nie, Taka, nie... to długa historia...
- Chętnie posłucham. - powiedział i przytulił delikatnie głowę do jej szyi. Bał się to zrobić. Ale Sarabi odebrała to najwyraźniej jako braterskie zachowanie.
- Wiesz, zawsze byłeś dla mnie bardzo ważny... - serce młodego księcia zaczęło bić mocniej. - Kocham cię jak brata, dlatego muszę się pochwalić - mam... powiedzmy, chłopaka... - i uśmiechnęła się odwracając wzrok. Taka szybko podniósł się i spojrzał na nią wręcz z przerażeniem. Już chciała go zapytać, co się stało, co on chciał powiedzieć - wtedy usłyszeli wesołe zawołanie:
- Cześć Sabby!
 Mufasa podszedł do niej i przytulił się. Serce Taki rozerwało się na strzępy. W oczach miał łzy, w głowie pustkę. Poczuł teraz tak silną nienawiść do brata, że musiał ją wyładować. Jednak resztki właśnie spalonej przez Sarabi miłości, jaką w sobie do niej miał, nie pozwalały mu na żadne bójki w jej obecności. Odbiegł bez słowa. Lwica wołała za nim, lecz bezskutecznie. Wybiegł z Lwiej Skały i pobiegł pod baobab. Położył się w trawie i zaczął głośno płakać.
Szamotał się sam ze sobą. Drapał o korę drzewa pazurami, ścinał chwasty jednym zamachnięciem łapy. Płakał tak głośno, że Sarafinie nie było trudno go znaleźć.
Poczuł, że ktoś delikatnie go obejmuje i przytula się.
- Odejdź, Sarabi, odejdź proszę! - krzyczał łkając.
- Pomyłka... - powiedziała cicho Saffy. Polizała go po policzku, najczulej jak umiała.
Taka był tak roztrzęsiony, że nie mógł myśleć trzeźwo. Wtulił się tylko w Sarafinę i płakał dalej.

 Sarafina zaczęła mieć pewnego rodzaju żal do Sabby o to, jak Taka czuł się przez nią. Minęły kolejne 3 miesiące. Mufasa sądził, że brat znalazł sobie dziewczynę - owszem, Taka chodził od czasu do czasu z Sarafiną na długie spacery, spali razem na jednym legowisku w grocie, przytulał ją kiedy była smutna... Jednak wiedział, że długo to nie potrwa. Nie czuł już nic, jego serce było zamrożone, popękane. Pewnego wieczora podczas spaceru postanowił jej powiedzieć, że nic do niej nie czuje. Wiedział, że to będzie teraz trudne, bo narobiła sobie nadziei. Wiedział, że skończy się tak, jak z nim i Sarabi - tylko tym razem pokrzywdzona będzie Saffy, nie on. Mieli już prawie rok, wchodzili w wiek nastolatków, zaczynali mieć poważniejsze obowiązki, lekcje od rana do nocy.
- Saffy...? - powiedział, gdy szli nad rzeką koło północy. Księżyc, zawieszony na niebie rogalik - świecił wesoło, jak gdyby nic złego nigdy się nie wydarzyło. Coraz gęstsza, czarna grzywa Taki połyskiwała na niebiesko i zielono.
- Tak? - powiedziała lwica, wtulając się w niego.
- Słuchaj, musisz... musisz o czymś wiedzieć...
Oczy Sarafiny zrobiły się większe, jakby lekko przestraszone słowami Taki, jego niepewnością. Książę zatrzymał się. Saffy usiadła, a on przed nią. Spojrzał jej głęboko w oczy.
- Jesteś piękna, wesoła, kochana... Jesteś najwspanialszą lwicą jaką znam.
- Dziękuję, ale...
- Jesteś kochana. Ale niestety, nie przeze mnie...
Sarafinę zatkało. Nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. Nie próbowała się kłócić. Nie próbowała wyjaśniać. Jak to ona. Godziła się na to, co przynosił jej los. Rozpłakała się i uciekła. Taka nie próbował jej gonić. To było bez sensu. Nie wrócił na noc na Lwią Skałę. Ruszył na Cmentarzysko Słoni...

2 komentarze:

  1. Świetny rozdział i znów szkoda mi Taki, znów jest pomiatany przez ojca no i jeszcze Mufasa i Sarabi, to go na pewno przybilo. Pozdrawiam i zapraszam na blogi:
    zyciedolphy.blogspot.com
    ksiezniczka-tara.blogspot.com
    przyjdzieczasinamnie.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  2. Biedna Sarafina, również żal mi Taki :( Oby lewkowi nic nie stało się na Cmentarzysku Słoni...
    Pozdrawiam i zapraszam na zyciemilele.blogspot.com - pojawił się 32 rozdział :)

    OdpowiedzUsuń