wtorek, 31 grudnia 2013

Król Lew po Tigowemu, cz. 7

 Cmentarzysko było wybitnie nieprzyjemnym miejscem. Taka nie był tchórzem - to na pewno nie. A jednak, ciarki przechodziły mu po grzbiecie, kiedy nagle za plecami syczały gejzery.
  Nad całym tym ponurym krajobrazem królowała mgła, podświetlana z góry światłem księżyca. Młody książę nie był pewien, co gorsze - momenty, w których chmury przysłaniają jedyne źródło światła, czy momenty, w których mgła pojawia się wyraźnie w jego blasku. Szedł i myślał. Za dużo.

- Może ta Gwardia nie byłaby złym pomysłem... - szepnął Taka sam do siebie. Uśmiechnął się szyderczo pod nosem i za chwilę cicho dodał - Cóż, mógłbym wtedy spacyfikować braciszka, gdyby nadużywał swojej władzy...

 Coś zaszeleściło między dwoma szkieletami po jego prawej. Stanął i gwałtownie się odwrócił. Nie był zbyt dobry w walce, choć Uru robiła co mogła - nie polował, ani nie walczył zbyt dobrze. Był sprytny, jednak siłowo przegrywał z każdym. Nie umiał wykorzystać swojej inteligencji do uzupełnienia braków postury.

Nagle usłyszał złowieszczy chichot. Wiedział już doskonale, że jest obserwowany, ale miał nadzieję, że zdąży dojść do jaskiń, zanim strażnicy go dorwą. Zza któregoś kamienia, przez dym z gejzerów, przeszła duża, nieco podrapana hiena. Za nią dwie następne, nieco mniejsze.
- Proszę, proszę, proszę... - wyszczerzyła kły w szyderczym uśmiechu. Jej głos przerażał Takę, choć on sam nie wiedział czemu. - Młode lwie szczenię... Co tu robisz, robaczku? Wiesz, że w to miejsce tacy jak ty nie powinni zapuszczać się sami...
 Okrążały go wpatrując się uparcie w jego świecące, szmaragdowe oczy. Książę z początku nie wiedział, co zrobić. Jednak po chwili usłyszał głosy:
- Mamo, mamo, zostaw go!
- Tak, zostaw!
- Hihihihhihi, Ta-taaa-takaaa!
- Siedź cicho, Ed!

Oczy Taki zabłysły. To byli jego "znajomi" - Shenzi, Banzai i Eddy, którzy wyskoczyli z czaszki słonia. Podbiegli do hien. Największa z nich była najwyraźniej ich matką, bo zaczęła z nimi rozmawiać.
- Kto?! - przeraziła się. - To jest dziedzic Lwiej Ziemi?!
- Tak, mamo. - zaczęła Shenzi. - Ale... on jest z nami.
- Nie wierzę żadnemu dziedzicowi Ahadiego... - zawarczała odwracając się do Taki. Ten mimo, że zobaczył w jej oczach niesamowitą nienawiść, nie lękał się jej, stał prosto i nic nie mówił. Nawet, kiedy hiena zrobiła następny krok. - To lew jak każdy inny... jeśli przyniosę przywódcy jego zwłoki, bardzo się ucieszy... - tu zawyła przeraźliwie i już chciała skoczyć na księcia, który nagle przywarł do ziemi; jednak między nią a Takę wskoczyli Shenzi i Banzai.
- Nie! - wrzasnął Banzai. - On nas uratował!
Rozległ się cichy, acz niski i silny głos kogoś obok.
- Uratował wam życie...? - zapytał nadchodzący samiec hieny. To musiał być ów przywódca, bo otaczała go liczna eskorta. Taka zamarł, gdy zobaczył liczne blizny na jego ciele. Nie miał oka, a pysk podzielony 4-ma bliznami. Jak gdyby od ciosu lwa. Ale dużego, silnego lwa. Łzy podeszły mu do oczu. Wiedział już, kto mu ten cios zadał.
- Tak, uratował. - zaczęła Shenzi. - Panie, gdyby nie on, jego ojciec zabiłby nas. Rozmawialiśmy z księciem, kiedy nadszedł wraz z Gwardią... - spuściła głowę, a przywódcę wyraźnie rozjuszyło słowo Gwardia.
- Morto... - zaczął jeden z towarzyszy przywódcy, zwracając się do niego. - Ahadi jakiś czas temu, kiedy Shenzi, Banzai i Eddy wrócili z granicy, zaatakował naszych. Niechybnie zginęliby, gdyby nie fakt, że młody lew, który im towarzyszył, spłoszył hieny. Z opisu zwiadowców wyglądał na jednego z synów Ahadiego... miał skazę na oku...
 Morto podszedł do Taki. Wszyscy odsunęli się, myśląc, że go zabije, albo przepędzi. Ten jednak patrzył na niego uparcie. W końcu książę odważył się coś powiedzieć.
- Coś nas łączy, panie. - i spojrzał wymownie na jego oko, po czym obrócił łeb tak, żeby jak najwyraźniej pokazać mu swoją bliznę.
- Kto ci to zrobił?
- Ojciec, panie.
 Morto jakby się przestraszył. Nie sądził, że okrucieństwo króla Lwiej Ziemi sięga tak daleko. Odetchnął głęboko.
- Po co tu przyszedłeś? To nie jest miejsce dla ciebie.
- Przyszedłem powiedzieć wam, że jestem po waszej stronie. I powiedzmy, że nie darzę ojca szacunkiem za to, co mam na oku. Za to, że faworyzuje mojego brata, Mufasę, który został przez niego wytypowany na króla. Mufasa ośmiesza mnie, odebrał mi koronę, a nawet... to, co kochałem.
- Jesteś za smarkaty na to, żeby iść ze mną na układy. - warknął Morto.
- Nie chcę się z tobą targować ani iść na układy. Po prostu wiedz, że jest w idealnym świecie Ahadiego lew, który rozumie, jakim barbarzyństwem król się wykazuje, mordując hieny dla zabawy. Gdybyś kiedyś potrzebował, jestem gotów, by ci pomóc. Wyślesz zwiadowcę, a ja stawię się tu w mgnieniu oka.
- Nawet wiem, kto cię tu przywoła. - zachichotała wesoło Shenzi, jednak szybko umilkła, skarcona wzrokiem matki. Hieny rozstąpiły się, aby umożliwić Tace powrót tą samą drogą.
- Idź już. - powiedział Morto.
- Jak każesz, panie... - skłonił się książę i odwrócił się. Gdy zniknął w mgle, skręcił. Postanowił sprawdzić, czy może ufać hienom...

wtorek, 13 sierpnia 2013

Król Lew po Tigowemu, cz.6

   Ahadi szedł gniewnie potrząsając grzywą. Za nim Taka, a potem lwy z Gwardii ojca. Wtem król zaczął mówić:
- Posłuchaj mnie uważnie, Taka. Kiedy Mufasa zostanie królem, ty jako jego brat i książę Lwiej Ziemi przejmiesz obowiązki zwiadowcy i Gwardia będzie podążała za tobą.
- Dlaczego ja mam być jego ochroniarzem, podczas kiedy ty sam się chronisz? - zakpił Taka.
Ahadi stanął w miejscu i odwrócił się gwałtownie. Jego nos stykał się prawie z nosem kilkakrotnie mniejszego syna.
- Nie dyskutuj ze mną. - warknął. - Każdy w Królestwie jest winien posłuszeństwo władcy, kim by on nie był. Oczywiście, że król może robić wszystko sam. Ale szkoda by było, żebyś się marnował. - uśmiechnął się fałszywie.
- Tak na prawdę szkoda ci, żeby Mufasie coś się stało w walce. - powiedział i nie szedł dalej za ojcem. - Przecież on jest znacznie silniejszy i potężniejszy ode mnie. No i mądrzejszy. - zaczął wychwalać kpiąco Taka.
Ahadi zaryczał. Wrócił się i stanął przed księciem.
- Słowo twojego króla jest prawem. - warknął i wpatrywał się swoimi zielonymi oczyma w zielone oczy syna, znów tak nienawistnie, tak karcąco.
 Taka nie odpowiedział. Odwrócił głowę i czekał, aż Ahadi kontynuuje marsz. Lwy z Gwardii były zdziwione postawą księcia.
- On byłby lepszym królem... - mruknął Mega do Hakorda. Władca usłyszał to, jednak powstrzymał się od komentarzy. Wierzył bezgranicznie w słuszność tego, że wytypował Mufasę. Był zapatrzony w swoje decyzje.
   Gdy dotarli do granic, ujrzeli stadko hien. Ahadi cicho zakradł się do niego, a pozostali otoczyli je. Taka stał w oddali patrząc pusto na to, jak jego ojciec przygotowuje się do mordu. Wtem poczuł się, jakby piorun w niego uderzył - w oczach zobaczył na ułamek sekundy rubinowe oczy, patrzące w niego z żalem i nienawiścią, a w uszach zagrzmiały słowa "To twój prywatny morderca". Rzucił się rycząc i płosząc ptaki. Hieny zaczęły uciekać. Tylko nieliczne padły ofiarą lwów z Gwardii. Ahadi wpadł w szał. Uderzył Takę w pysk, przewracając go.
- Coś ty zrobił, idioto! - wrzasnął i stanął nad nim.
Taka nie zlękł się. Patrzył w oczy ojca z nienazwanym gniewem i zawiścią.
- Ratuję istnienia, których nie masz prawa unicestwiać. - warknął patrząc odważnie w oczy króla.
 Ahadiego coś tknęło. Był wściekły a jednocześnie zdziwiony, że syn zwraca się do niego w ten sposób. Zrozumiał, że jego syn to coś więcej, niż tylko popychadło. Pojął teraz, jak inteligentny to lew i jak ciężko będzie sprawić, by nie próbował odebrać Mufasie tronu. Zmrok zbliżał się z każdą minutą, czerwona poświata oblała sawannę. Ahadi odpuścił. Warknął tylko na koniec "Za mną".

    Kiedy wrócili na Lwią Skałę, było już ciemno. Od razu położyli się spać. Taka zaś poprzysiągł sobie, że jutro o zachodzie słońca wyjawi Sarabi, jak bardzo ją kocha.
 Młody książę wstał późno. Szybko zerwał się, gdy zorientował się jak wysoko stoi słońce. Wybiegł z groty, jednak szybko coś go zatrzymało. Była to Uru, która zagrodziła mu drogę.
- A dokąd to, śpiochu? - zaśmiała się życzliwie.
 Taka spuścił oczy i uśmiechnął się. Kochał matkę bardziej, niż cokolwiek innego. Nie wyobrażał sobie życia bez niej. Była jego wzorem do naśladowania.
- Właściwie, to nigdzie, mamo... - powiedział i popatrzył się na nią.
- To się dobrze składa, pójdziesz ze mną.
- Dokąd? - zapytał zdziwiony.
- Właściwie, do nikąd, synu... - powiedziała i uśmiechnęła się szeroko, odchodząc w stronę sawanny.
 Cały dzień spędzili razem na nauce polowania. Tace szło bardzo słabo. Uru to nieco zmartwiło, jednak była doprawdy cierpliwą nauczycielką. Wrócili na Lwią Skałę akurat o zachodzie słońca. Książę szybko odnalazł Sabby. Siedziała na szczycie skały patrząc na Lwią Ziemię.
- Cześć, Sarabi... - powiedział cicho, stojąc za nią. Przestraszyła się, bo przyszedł bezszelestnie.
- O rety... cześć Taka! Przestraszyłeś mnie... - powiedziała.
 Siadł obok i po chwili, nieśmiało spojrzał na nią. Ich wzrok spotkał się. Jej duże, czerwone oczy wpatrywały się w niego ciekawsko. Uśmiechnął się szeroko.
- Sabby, chciałbym ci coś powiedzieć...
- Wiesz, że ja też? - zaśmiała się.
- To ty pierwsza.
- Nie, Taka, nie... to długa historia...
- Chętnie posłucham. - powiedział i przytulił delikatnie głowę do jej szyi. Bał się to zrobić. Ale Sarabi odebrała to najwyraźniej jako braterskie zachowanie.
- Wiesz, zawsze byłeś dla mnie bardzo ważny... - serce młodego księcia zaczęło bić mocniej. - Kocham cię jak brata, dlatego muszę się pochwalić - mam... powiedzmy, chłopaka... - i uśmiechnęła się odwracając wzrok. Taka szybko podniósł się i spojrzał na nią wręcz z przerażeniem. Już chciała go zapytać, co się stało, co on chciał powiedzieć - wtedy usłyszeli wesołe zawołanie:
- Cześć Sabby!
 Mufasa podszedł do niej i przytulił się. Serce Taki rozerwało się na strzępy. W oczach miał łzy, w głowie pustkę. Poczuł teraz tak silną nienawiść do brata, że musiał ją wyładować. Jednak resztki właśnie spalonej przez Sarabi miłości, jaką w sobie do niej miał, nie pozwalały mu na żadne bójki w jej obecności. Odbiegł bez słowa. Lwica wołała za nim, lecz bezskutecznie. Wybiegł z Lwiej Skały i pobiegł pod baobab. Położył się w trawie i zaczął głośno płakać.
Szamotał się sam ze sobą. Drapał o korę drzewa pazurami, ścinał chwasty jednym zamachnięciem łapy. Płakał tak głośno, że Sarafinie nie było trudno go znaleźć.
Poczuł, że ktoś delikatnie go obejmuje i przytula się.
- Odejdź, Sarabi, odejdź proszę! - krzyczał łkając.
- Pomyłka... - powiedziała cicho Saffy. Polizała go po policzku, najczulej jak umiała.
Taka był tak roztrzęsiony, że nie mógł myśleć trzeźwo. Wtulił się tylko w Sarafinę i płakał dalej.

 Sarafina zaczęła mieć pewnego rodzaju żal do Sabby o to, jak Taka czuł się przez nią. Minęły kolejne 3 miesiące. Mufasa sądził, że brat znalazł sobie dziewczynę - owszem, Taka chodził od czasu do czasu z Sarafiną na długie spacery, spali razem na jednym legowisku w grocie, przytulał ją kiedy była smutna... Jednak wiedział, że długo to nie potrwa. Nie czuł już nic, jego serce było zamrożone, popękane. Pewnego wieczora podczas spaceru postanowił jej powiedzieć, że nic do niej nie czuje. Wiedział, że to będzie teraz trudne, bo narobiła sobie nadziei. Wiedział, że skończy się tak, jak z nim i Sarabi - tylko tym razem pokrzywdzona będzie Saffy, nie on. Mieli już prawie rok, wchodzili w wiek nastolatków, zaczynali mieć poważniejsze obowiązki, lekcje od rana do nocy.
- Saffy...? - powiedział, gdy szli nad rzeką koło północy. Księżyc, zawieszony na niebie rogalik - świecił wesoło, jak gdyby nic złego nigdy się nie wydarzyło. Coraz gęstsza, czarna grzywa Taki połyskiwała na niebiesko i zielono.
- Tak? - powiedziała lwica, wtulając się w niego.
- Słuchaj, musisz... musisz o czymś wiedzieć...
Oczy Sarafiny zrobiły się większe, jakby lekko przestraszone słowami Taki, jego niepewnością. Książę zatrzymał się. Saffy usiadła, a on przed nią. Spojrzał jej głęboko w oczy.
- Jesteś piękna, wesoła, kochana... Jesteś najwspanialszą lwicą jaką znam.
- Dziękuję, ale...
- Jesteś kochana. Ale niestety, nie przeze mnie...
Sarafinę zatkało. Nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. Nie próbowała się kłócić. Nie próbowała wyjaśniać. Jak to ona. Godziła się na to, co przynosił jej los. Rozpłakała się i uciekła. Taka nie próbował jej gonić. To było bez sensu. Nie wrócił na noc na Lwią Skałę. Ruszył na Cmentarzysko Słoni...

Król Lew po Tigowemu, cz.5

   Taka rano obudził się całkowicie oszołomiony. Nie wiedział gdzie jest i jak się nazywa. Obok nikogo już nie było. Słońce stało wysoko, było gorąco.
 Wyszedł z groty i przeciągnął się. Jęknął, bo poczuł kłucie w ranie... która o dziwo nie krwawiła już wściekle. Oko nadal było spuchnięte, ale dało się przeżyć. No i nie bolało już tak, jak w nocy. Rozejrzał się. Pod akacją leżały jak zwykle dziewczyny - Sarafina, Sarabi, Erika, Dalia. Było parno, więc leżały delektując się kawałkiem cienia i najmniejszym podmuchem wiatru. Zanim Taka zdążył podejść do nich, podbiegł do niego Shizasen.
- Cześć! - zawołał wyraźnie uradowany, że widzi go żywego. - Jak oko? Saffy mówiła, że nieźle dostałeś... - tu lekko się zmieszał.
Książę zamiast posmutnieć, roześmiał się.
- Dobrze, już dobrze. Ledwo widzę na to oko... ale da się znieść. - uśmiechnął się. Poszli razem pod akację.
- Cześć Taka! - zawołały dziewczyny zrywając się z miejsc. Sabby nawet chciała mu ustąpić zdobytego największego kawałka cienia, jednak ten ją powstrzymał.
- Nie, dzięki Sarabi, ale nie. Ja na prawdę jeszcze nie umieram... - zaśmiał się pod nosem.
Sarafina zaczęła żywo wychwalać to, jak odważnie się zachował. Zaczęła potępiać zachowanie króla. Taka czuł wyraźnie, że robi to, bo się w nim zakochała.
 Cały dzień spędził w ich towarzystwie, a popołudnie na spacerze z Shizasenem. Uru po owej awanturze, która zakończyła się skazą na oku Taki, cofnęła mu zakaz odchodzenia od niej. Ahadi protestował, jednak został dosadnie stłumiony przez płacz Mufasy i nienawistne spojrzenie królowej. Teraz książę i jego przyjaciel przechadzali się po sawannie o zachodzie słońca. Taka zauważył, że nie ma ani Ziry, ani Hawy. Nie martwił się jednak, bo wiedział, że obydwie są silne. Hawa była już od dłuższego czasu poza domem - od 5 dni nikt jej nie widział. Może Zira poszła jej szukać...?
 Nagle zza drzew wyłoniła się Sarabi. Podeszła do nich i przywitała się. Shizasen wyczuł, że Taka odurzył się jej obecnością, więc w pewnym momencie cicho się ulotnił. Książę zaś aż do samego zmroku spacerował z lwicą, rozmawiając o wszystkim i o niczym. Nie wiedział jednak, że obserwują ich Mufasa i Sarafina...

 Minęły 3 miesiące. Muffy wciąż coraz mocniej oddalał się od Taki. Hawa przepadła, Zira razem z nią. Erika bardzo to przeżywała; mimo prób poszukiwań podjętych przez Uru i Sophie, nie odnaleziono nawet śladu lwic. Taka całkowicie zapomniał o Zirze, zbliżając się z każdym dniem do serca Sabby. Ona też zaczęła coś do niego czuć. Przyszły król zaczął nazywać brata Skazą, ze względu na ranę na lewym oku. Wszystko zdawało się niewinne i beztroskie...
 Taka był już dość pokaźnym lwem, miał już nawet grzywkę nad czołem i grzebień na szyi. Nadal jednak był słabszy i chudszy od Mufasy. Pewnego dnia wyszedł na samotny spacer blisko granicy ze Złą Ziemią. Czuł się nieswojo od samego rana, nosił się z zamiarem powiedzenia Sarabi o swoich uczuciach... Czegoś mu brakowało, miał dziwne wrażenie, że to nie o Sarabi powinien się starać. Nie miał jednak pojęcia, o kogo mogło chodzić. Może o Sarafinę, która oddałaby wszystko za bycie jego księżniczką? Nie... raczej nie. Wtem przemyślenia księcia przerwały chichoty.
- Hhiiihiii, hheeej Eddy, chychychyba ci się coś poplątało. - chichotał młody samiec hieny.
- Weź się nie wygłupiaj, Banzai. Może on faktycznie widział tu jakiegoś lwa. Król niezbyt się ucieszy, jak nas tu zobaczy. Matka miała rację, lepiej stąd wiać, bo nam coś jeszcze zrobią.
- Tchóóóóórzyyyyyysz! - zawył Banzai i zaczął śmiać się tak mocno, że aż padł na ziemię i turlał się przed nogami młodej hieny, która radziła stamtąd znikać.
Taka obserował je z półki skalnej kilka metrów nad nimi.
- Ona ma rację. Mój ojciec nikogo z was nie oszczędzi, jak was tu zobaczy. - powiedział głośno i zeskoczył z owej półki na ziemię przed nimi, robiąc przy tym niemałe wrażenie. Wszyscy troje zbili się pod ścianą w jedną, szarą, roztrzęsioną kulkę.
- Oooo rany! - zawył Eddy śmiejąc się głupawo.
- Zamknij się! - wrzasnął Banzai.
- Książę, wybacz, nas już tu nie ma, my zaraz... - jąkała się hiena, najwyraźniej najbardziej rozgarnięta z nich wszystkich.
Taka spojrzał na nich litościwie.
- A czy ja wam każę uciekać? - powiedział i siadł przed nimi.
Hiena nieco się uspokoiła, podczas kiedy jej towarzysze nadal trzęśli się pod ścianą. Podeszła bliżej.
- Jak ci na imię? Oni to Banzai i Eddy, a ty? - powiedział spokojnie, przyglądając się jej.
- Shenzi... - odpowiedziała cicho. - Ty na pewno synem króla jesteś...? - zapytała z niedowierzaniem. - Nie znam jeszcze przypadku z rodziny królewskiej, który rozmawiałby z hienami... - i spojrzała na niego podejrzliwie jakby w obawie, że zrobi im coś złego.
- Nie każdy musi być tak głupi i jednocześnie tak krwiożerczy, jak Ahadi. - powiedział Taka odwracając głowę. - Z resztą, właśnie taki przypadek poznałaś.
 Hiena uśmiechnęła się lekko. Wtem Banzai, widząc łagodne usposobienie przybysza wobec nich, odkleił się od ściany i Eda, podszedł do Shenzi i wrzasnął:
- A ty kto w takim razie? Bo nie mieliśmy przyjemności!
 Dostał przez łeb od młodej hieny, która nienawidziła gwałtownych reakcji Banzaia. Taka jednak bardzo się tym nie przejął.
- Jestem... - tu zająknął się. Nie chciał zdradzać im swego prawdziwego imienia, żeby ojciec nie dowiedział się, że z nimi trzyma. - Skaza. - powiedział i uśmiechnął się.
Shenzi zmierzyła go wzrokiem. Wtedy do głowy wpadł jej pomysł. Wtedy w powietrzu rozległ się ryk Ahadiego.
- Taka! - wrzasnął.
 Hieny natychmiast zaczęły uciekać wąską szczeliną w skałach, w stronę Cmentarzyska Słoni. Taka nawet nie drgnął. Obejrzał się. Ujrzał ojca na tej samej półce skalnej, na której przed chwilą stał. Wielki lew o złotej sierści i rozwiewanej przez wiatr czarnej grzywie, stał patrząc złowrogo na niego.
- Gdzie ty się szwędasz?! - powiedział gniewnie.
- Ojcze, zdaje się, że po Królestwie wolno mi chodzić jak i gdzie mi się podoba. - powiedział lekceważąco.
 Ahadi i jego towarzysze, lwy z Gwardii Króla - Mega, Waren, Bolaji, Erwin, Biff i Hakord zeszli w dół do księcia. Ojciec skinął na niego i powiedział:
- Mniejsza. Pogadamy w drodze. Chodź za mną.
 Taka nie zamierzał pytać, dyskutować. Każda okazja przejrzenia poczynań ojca była dla niego wielką szansą. Chciał zaprowadzić pokój z hienami, więc znajomość każdych wypadów Ahadiego na nie była znacząca.
 Shenzi spoglądała ze szczeliny w skale na to, jak król, jego syn i jego towarzysze odchodzą powoli, wspinają się na skały i idą w stronę Złej Ziemi. Mruknęła sama do siebie:
- Mieć układy z księciem Lwiej Ziemi... Klawo... - i zachichotała cicho.

poniedziałek, 12 sierpnia 2013

Król Lew po Tigowemu, cz.4

   Taka nie mógł zasnąć. Ciągle myślał o tym, co powiedziała Zira. Nie baczył już nawet na to, jaką awanturę po powrocie zrobił mu ojciec. Oko krwawiło bezlitośnie, jego matka leżała obok czuwając.
 Dotknął oka łapą i jęknął z bólu. Spuchło, ledwo co na nie widział, krew płynęła cienkim, acz nieustającym strumykiem.
 Księżyc oświetlał wyjście z groty. Było tak blisko... Pomyślał teraz o ojcu, spojrzał w drugi kąt groty na legowisko pary królewskiej. Ahadi leżał tam sam. Miał jeszcze ślady krwi na łapach.
 Prywatny morderca - to słowo pulsowało razem z bólem oka, z tym, co z niego płynęło. Łzy i krew. Łzy na myśl o tym, że jego ojciec był zdolny do zrobienia mu czegoś takiego. Ta szrama zostanie mu najpewniej do końca życia, będzie długo się goić. Czuł chłód wieczornego wiatru, na przemian z tym, jak ciepły wydawał się teraz jego pysk, obity łapą wielkiego lwa. Nie mógł zasnąć i nie mógł wyjść, wymknąć się. Gdyby to zrobił, Uru natychmiast by się zerwała.
 Zobaczył teraz w pamięci obraz matki, która rzuca się na króla w obronie syna. Zobaczył przerażenie i zdezorientowanie Mufasy. Brat podbiegł do niego, do leżącego bezwładnie na zimnej skale Taki. Przypomniało mu się, co wyszeptał mu leżąc i nie mogąc się w żaden sposób ruszyć, podnieść. Powiedział mu, że go kocha. Muffy zaczął płakać, bo serce rozdarło się między resztki braterskiej miłości, a to, jak pragnął być taki jak ojciec i jak go kochał. Uru rycząc desperacko usiłowała przegnać Ahadiego, który wpadł w szał. Pierwszy raz obydwaj synowie króla ujrzeli prawdziwe oblicze władcy Królestwa.
 Poczuł, że Uru wstaje. Zerwała się i wyszła szybko i bezszelestnie z groty. W oddali słychać było nienawistne i złowrogie wycie hien. Taka pomyślał, że pewnie obiecują zemstę jego ojcu, który dziś znów był na zwiadach w ich sprawie. I pewnie znów zabił ich kilka. A może i całe stado, dwa? Parsknął kpiąco sam do siebie - co to dla takiego potężnego lwa? Co to dla niego? Wycie nasilało się coraz bardziej, jak gdyby się zbliżały, jakby szły się mścić.
  Poczuł, że ktoś znacznie słabszy i mniejszy od Uru kładzie się obok. Obejrzał się ledwo co widząc na swoje lewe oko. Po jego lewej właśnie, zobaczył lśniące w blasku księżyca rubinowe oczy. Znał to spojrzenie.
- Masz to, co chciałeś. Wyrżną nas tutaj jak twój tatuś ich samice. To pewnie samce, które ocalały. - warknęła szeptem Zira, patrząc się w stronę wyjścia z groty, w którym stała Uru. Była cała napięta, ewidentnie spłoszona tym, co słyszy.
 Wielki cień przeszedł obok nich. Był to król, zaniepokojony nieustającymi i nasilającymi się skowytami. Po chwili, stojąc w pełnym świetle, dał znak głową pozostałym lwom. Wstały i ruszyły za swym dowódcą, jednocześnie równieśnikiem, królem. Lwice zeszły się w kąt groty, zabierając ze sobą swe młode. Królowa stała dalej w wejściu, gotowa oddać życie za swe przyjaciółki i dzieci.

 Uru była inna, niż Ahadi. Była też inna niż jej podwładne. Chodziła wszędzie bez służby, ochrony. Traktowała wszystkich jak przyjaciół, wobec wrogów była neutralna, lecz do czasu; gdy przyszło do walki, była bezlitosna. Broniła swego stada, nie po to, by pokazać się jako dobra królowa. Kochała inne lwice jak siostry. Była sprawiedliwą i miłosierną królową. Jednak zbyt często, z miłości, ulegała Ahadiemu. Bardzo często tego żałowała.
 Taka miał teraz nadzieję, że po tym, co się stało, Uru zmądrzeje. Że po tym, jak ujrzała dawno już odczuwaną przez niego nienawiść ojca, przejrzy na oczy i przestanie mu ulegać.
Zira pacnęła go łapą w głowę, co mocno go zabolało.
- Co?! - syknął, patrząc się na nią. Leżeli dalej w tym samym miejscu, z daleka od lwic. Uru nawet nie obejrzała się na nich. Obserwowała światełka zbliżające się ku Lwiej Skale.
- Idą! Spójrz, idą z pochodniami! Musiały dostać się do gejzerów na Cmentarzysku Słoni...
- No i co z tego...? - przerwał Taka obrzucając ją lekceważącym spojrzeniem i odwracając łeb.
Zira była zdziwiona. Do tej pory to ona traktowała tak jego.
- Tak sobie będziesz leżał, podczas kiedy możesz być prawie pewien, że w ciągu najbliższych minut umrzesz?! - warknęła.
 Oko piekło jak diabli, senność nagle go zaatakowała. Był zmęczony walką z bólem, walką o to, żeby rana się zagoiła. Miał dość. Zrezygnowanie ogarnęło go wraz ze świadomością, że ojciec idzie je zabić, nie przepędzić. Nie negocjować, zabić i to dla sportu, nie w obronie swych poddanych czy jego. Nawet nie dla Mufasy, nie dla Uru. Dla siebie. Idzie przelać cudzą krew, która nic nie zawiniła nikomu.
Taka westchnął głośno i powiedział cicho:
- Niech się dzieje co chce...

----
Od Tiggs:
Przepraszam za długie milczenie. Nie miałam czasu ani weny. Teraz czasu znów brak, jednak nieco weny się znalazło. Straszliwie jęczę z bólu, plecy nie dają spokoju po ostatnich wojażach, ale pomyślałam, że skoro przemowa Ziry tak bardzo się spodobała, napiszę coś. Coś, co podtrzyma atmosferę i co da choć namiastkę następnych wydarzeń. Będę na razie niedostępna ze względu na wyjazd, od środy po sobotę i pewnie też niedzielę (14-18 sierpnia, ew. 19).  Trzymajcie się i mam nadzieję, że się spodoba. Piszę teraz póki mam wolny wieczór, może napiszę na tyle dużo, żeby zrobić następny rozdział...
Pozdrawiam wszystkich i dzięki za czytanie opowieści :)
~Tiga

niedziela, 3 lutego 2013

Król Lew po Tigowemu, cz.3

  W końcu Taka przystanął. Obrzucił gniewnym wzrokiem rysującą się w oddali sylwetkę Lwiej Skały. Zaczął chodzić w tę i z powrotem, mrucząc bez przerwy pod nosem.
- Głupi ojciec, głupi Mufasa! Banda egoistów, hipokrytów! Jedyne co kochają to władza! NIENAWIDZĘ ICH! - wrzasnął w końcu i jednym zamachnięciem łapy ściął swymi ostrymi pazurami główkę chwastu.
- Wiadomo, że królowie dbają tylko o władzę. Dopiero teraz to zrozumiałeś? - powiedział spokojnie czyjś głos.
  Książę obejrzał się. Nawet nie zauważył, że na pobliskiej skale leży spokojnie Zira i obserwuje go bacznie, słysząc każde słowo.
- Co ty tu robisz? - zapytał zdziwiony.
- O to samo mogłabym zapytać ciebie, wasza wysokość. - powiedziała kpiąco.
- Nie nazywaj mnie tak! - wrzasnął i chodził znów w tę i z powrotem. - Ja nie jestem taki jak oni! Nie chcę być!
- Co nie oznacza, że nie należy ci się tron. - powiedziała Zira.
- Przed chwilą stwierdziłaś, że królowie dbają tylko o władzę.
- Większość tak. Ale są też tacy, którzy znają potrzeby swoich poddanych i znają życie. Są tacy, którzy od urodzenia żyją w cieniu swoich braci-królów, książąt. Dlatego należy im się władza. Bo zostali pokrzywdzeni.
   Taka był pod wrażeniem jej spokoju i tego, w jaki sposób myślała. Wiedziała, że te lwy, które mają do czynienia z najniższymi w hierarchii stada, byliby najlepszymi władcami. Poza tym, teraz - w zachodzącym słońcu, na tej skale - lwica wydała mu się jeszcze zgrabniejsza i jeszcze piękniejsza niż wcześniej. Jej czerwone oczy błyszczały jak rubiny, spoglądały na niego z taką obojętnością, jak gdyby był nic nie znaczącym lwem, a nawet powietrzem. Mówiła do niego, a jednocześnie nie używała imienia, które są osobistym znakiem każdego z nas.
- Co mi się tak przyglądasz? - spytała po chwili, a Taka został gwałtownie wyrwany z innego świata.
- Aaa... jaaa... Tak jakoś. - zmieszał się.
 Zira zaśmiała się. Jej śmiech wydał mu się anielski, tak oderwany od całej tej brudnej, szarej i brutalnej rzeczywistości. Zeszła ze skały i powoli ruszyła na Lwią Skałę. Nie wiedział, czy pójść za nią. Po chwili postanowił, że pójdzie, gdy zaczęła mówić.
- Widziałam, jak urządziłeś Mufasę. - zaczęła spokojnie. - No no, trzeba przyznać, że szczwany z ciebie lis. Ale totalnie nie znasz się na walce. Kombinujesz, czego on nie robi - myślisz, planujesz, przewidujesz jego ruchy. Problem w tym, że nie znasz technik, nie umiesz kontratakować jak należy. Następnym razem nie przyjdzie ci tak łatwo wygrać.
- Skąd wiesz, że nie? I jak mogłaś widzieć, jeśli cię przy tym nie było? - pytał zaskoczony Taka, idąc równo z nią.
- A jednak coś was łączy. - zaśmiała się. - Ani jeden, ani drugi nie jest zbyt spostrzegawczy. Ja natomiast jestem dość dobra w maskowaniu swojej obecności. Nie lubię tłumu. Lubię się chować, bo wtedy spokojnie mogę być sama.
- Dobra, a skąd możesz wiedzieć, że następnym razem nie wygram w ten sam sposób?
- Bo Muffy może nie jest strategiem ani zbyt przebiegłym lwem, ale też nie jest znowu taki głupi. Wie już, jak ty walczysz, więc nie będzie tym razem taki zaskoczony. Teraz wziąłeś go na strach i zdziwienie, bo oczekiwał, że uciekniesz z płaczem, kiedy będzie cię zaczepiał. Jednak wie już, że jesteś twardy i nie ruszają cię jego groźby. Wie, że jesteś odważny i zwinny, sprytny. Przewidzi cię.
- Ale ja nie umiem zrobić nic, żeby być bardziej nieprzewidywalnym.
- Błąd. - powiedziała krótko i umilkła. Taka stanął. Ona nie zwracała na to najmniejszej uwagi. Szła równo, nie oglądając się za siebie.
- Czekaj, czekaj! - zawołał i podbiegł, po czym zagrodził jej drogę. Była nieco większa od niego, bo i starsza. - Co masz na myśli?
- Błędne myślenie. - ucięła i próbowała przejść.
 Taka znów stanął naprzeciw. Patrzył się w nią uparcie, próbując wydobyć jakąś informację. Wiedział, że nie da rady zrobić tego prosząc, bo jest bardzo stanowcza.
- Te, królewiczu, przesuń się lepiej, bo jeszcze zrobię ci krzywdę.
 Stał dalej. Zira odwróciła łeb. Wydawało mu się, że płacze, bo przymknęła oczy i jakby posmutniała. Nagle rzuciła się na niego i przewróciła. Stanęła nad nim i patrzyła się uparcie w jego oczy. Taka był tak zaskoczony i jednocześnie wręcz przestraszony spojrzeniem Ziry, że nie mógł nawet jęknąć.
- Jesteś dokładnie taki, jak wszyscy. Jeśli lwica zrobi maślane oczy albo uda, że płacze, natychmiast wasze serca kruszeją. Żal mi cię, kochany. Bo jesteś bardzo zdolny. Bo jesteś silny, ale jednak źle wychowywany. Ogłupiają cię i przesładzają, żebyś bez dyskusji wykonywał rozkazy króla. Będziesz marionetką, tak jak oni wszyscy. Twoje serce, dzisiaj jeszcze silne i wręcz ze stali, jutro będzie tak miękkie, że nie odmówisz niczego nawet mordercy. Wiesz, kto jest tym mordercą?
 Taka nie mógł wymówić słowa. W oczach Ziry zapłonął niewymierny gniew i żal, tęsknota. Zacisnęła zęby i mocniej przycisnęła go do ziemi.
- Twój ojciec. Twój prywatny morderca.
Oczy księcia rozszerzyły się do granic możliwości.
- Twój tatuś, król od siedmiu boleści. Morduje hieny, całe stada. Wyrusza o świcie i śledzi je, a potem bezszelestnie zachodzi bezbronne matki ze szczeniakami. Samce są na polowaniu. Masz, twojego honorowego tatusia! Jest tak miłosierny i dobry, że pozwala matkom dostąpić zaszczytu zginięcia z jego łap w pierwszej kolejności. Żebyś ty widział, z jaką on nienawiścią je wyżyna, jaką radość mu to sprawia. On jest psychiczny, jest wariatem! - Tace wydało się, że oczy lwicy napełniają się powoli łzami. - Tak samo było z nami. Wiesz, dlaczego nas przygarnął? Bo odłączyłyśmy się od stada, które trochę wcześniej wybił. Żal go ścisnął, kiedy zobaczył odrapane i wycieńczone trzy lwice - matkę, chudą i brudną, mnie, która ledwo trzymała się na nogach i moją nowo narodzoną siostrę, która właśnie umierała. Zobaczył w oczach mojej matki coś, co stracił wiele lat temu. Zobaczył spojrzenie swojej matki. Którą stracił przez obłęd ojca. Zobaczysz, książę, ciebie spotka to samo. Szamani przepowiadają, że klątwa nad Lwią Ziemią nadal się utrzymuje. Pociągnęła już za sobą wiele istnień i będzie to robić do czasu, aż wreszcie któryś król zaprowadzi pokój i odpokutuje za grzechy pozostałych. Ty też wszystko stracisz, Ahadi, Mufasa. I wasze dzieci, wnuki i prawnuki. Ten obłęd będzie trwał dopóty, dopóki któryś się nie stuknie w głowę i nie rozleje własnej krwi, zamiast cudzej, za grzechy poprzedników.
 Puściła go i odbiegła. Zanim Taka się pozbierał, znikła w trawach. Biegała bardzo szybko - książę nie łudził się nawet, że da radę ją dogonić. Był tak przerażony i zszokowany tym, co usłyszał, że nie potrafił określić gdzie jest, kim jest i po co tu jest. Stał tak w środku sawanny, którą powoli oblewała czarna poświata nocy.

Król Lew po Tigowemu, cz.2

   Wiele dni Taka spędził na zabawie z Sabby, Sarafiną, Shizasenem, Eriką, Naandą i Dalią. Zira jednak znikała niepostrzeżenie, gdy tylko przychodził rano do ich legowisk. Królowa Uru była bardzo szczęśliwa, że Taka znalazł sobie grupę przyjaciół; Mufasa zaś był wściekły. Dlaczego? Odpowiedź była oczywista - Mufasa większość dni spędzał na naukach, wracał późnym popołudniem. Ojciec powoli uczył go polować i walczyć, więc kiedy młody książę wracał na Lwią Skałę, był wycieńczony i nie miał ochoty na zabawy. Taka zaś mógł robić w dzień co mu się podobało - oczywiście, były pewne ograniczenia, choćby przez pierwsze kilkanaście dni nie mógł wychodzić poza Lwią Skałę sam. Kiedy trochę podrósł, Uru zezwoliła mu na to, żeby chodził po całym Królestwie, jednak nie podchodził zbyt blisko granic.

  Pewnego dnia Mufasa miał wolne, bo Ahadi z samego rana ruszył z lwami w sawannę - otrzymał bowiem od swych zwiadowców, gepardów, wiadomość o obecności hien na Lwiej Ziemi. Taka wstał jak zwykle i gdy rozejrzawszy się dookoła nie zobaczył żadnego z przyjaciół, ruszył pod akacje, gdzie często przesiadywały dziewczyny. Zamurowało go, gdy zobaczył Mufasę popisującego się przed Sarabi. Serce młodego, brązowego lwa było rozdarte między piękną, tajemniczą i niedostępną Zirę, a piękną, odważną, szczerą i otwartą Sarabi. Jedna była niezwykła i oryginalna, druga bardzo podobna do jego matki.
  Taka wściekł się i podszedł do bawiących się lwiątek.
- Cześć. - rzucił głośno, acz oschle.
- Cześć, braciszku - zachichotał Mufasa. - Chcesz pobawić się ze mną w pojedynek?
- Muffy, daj mu spokój... - powiedziała nagle Sarabi. - Wiesz przecież, że on nie ma szans. Jest słabszy od ciebie.
- Sabby wyluzuj! - zawołał młody następca tronu. - Przecież, chyba Taka nie stchórzy...
 Brat Muffy'ego poczuł się dotknięty jego zaczepką. Wiedział, że nie powinien reagować na jego durne popisy, ale był tak wściekły i zazdrosny, że złość wzięła w nim górę.
- Ah, tak?! - wrzasnął na cały głos i wystawił pazury. - Więc myślisz, gruba kulo żółtego futra, że jesteś lepszy od całego świata, bo będziesz kiedyś królem? - i ruszył powoli w stronę Mufasy.
 Muffy przestraszył się wzroku i sposobu mówienia Taki. Oczekiwał przestrachu i zakłopotania, spotkał się z furią. Po chwili jednak zorientował się, że wzrok wszystkich spoczywa na nim, jakby oczekiwali, że nie będzie się bał mniejszego od siebie. Wyciągnął pazury i usiłował zaryczeć, jednak wyszło mu żałosne miauknięcie.
- Jak mnie nazwałeś?! - warknął.
- Jesteś nic nie wartym, głupim, żałosnym, wyrośniętym skupiskiem żółtego futra. - powiedział wyraźnie i głośno Taka. W jego głosie nie było śladu strachu czy zwątpienia. To jeszcze bardziej przeraziło Mufasę, ale nie dał tego po sobie poznać.
- A ty? Ty jesteś moim cieniem. Nic w życiu nie osiągniesz, będziesz tylko moim sługą, nikim więcej! Ja przynajmniej jestem silny! Poradzę sobie z każdym, łachudro!
- Siła to nie wszystko. Trzeba mieć też orzeszek. - zakpił Taka.
 Muffy dostał szału. Widział ewidentny uśmiech na pyszczkach Eriki, Saffy i Dalii po ostatniej wypowiedzi brata. Rzucił się na niego. Przekoziołkowali, Mufasa nieudolnie usiłował trzepnąć Takę po głowie, jednak zanim zdążył się obejrzeć, ten zwinnie jak jaszczurka przebiegał pod nim albo przeskakiwał w bok i rzucał się na niego od tyłu. W pewnym momencie, gdy Muffy wstał na dwie łapy, żeby uderzyć leżącego na plecach Takę, ten dał mu kopniaka w brzuch i przewrócił. Stanął nad nim i szczerzył kły.
- I co teraz, panie mięśniak? - warknął, jednak na tyle głośno, że wszystkie lwice i Shizasen wybuchły śmiechem. Nieszczęśliwie dla Taki jednak ojciec właśnie wracał z patrolu. Zobaczył, jak słabszy z braci stoi nad bezbronnym już Mufasą i podbiegł rycząc potężnie. Każde zwierzę w Królestwie drżało na samo echo ryku króla zwierząt. Ahadi silnym, wielkim lwem z czarną jak noc i gęstą grzywą. Jego łapy były wielkości głowy Taki, który bądź co bądź, nie był już bardzo mały.
- Taka! - wrzasnął odpychając go od brata. Brązowy lew przekoziołkował i siadł pokracznie z tylnymi nogami wyciągniętymi do przodu. Lwiątka, obecne przy kłótni braci, przylgnęły nagle do skał, na których siedziały. Ahadi wzbudzał strach. - Co ci strzeliło do głowy?!
 Zanim Taka zdążył się połapać, co się stało i wytłumaczyć, a także zanim Sarafina przełamała strach by opowiedzieć całe zajście broniąc go, Mufasa krzyknął:
- To wszystko przez niego! Sprowokował mnie... Ojcze, wiem, że nie powinienem był się wściekać, a tym bardziej wszczynać bójki... Ale Taka mnie sprowokował, wyzywał... Pobiliśmy się...
 Ahadi, faworyzując Mufasę, nie musiał już słyszeć słowa więcej. Stanął nad Taką mierząc go wściekłym wzrokiem. Mały książę znał ten wzrok - to nienawistne, karcące spojrzenie, jakby król chciał przez to powiedzieć, że wolałby, gdyby Taka nigdy się nie urodził.
- Wyzywałeś go? - warknął wściekle.
Taka nie miał w zwyczaju kłamać.
- Tak, ojcze...
- Prowokowałeś go?
- Tak, ojcze...
- Masz szlaban na jakiekolwiek wypady i zabawy na najbliższe dwa tygodnie. Masz cały czas spędzać przy matce. Może to cię czegoś nauczy... - powiedział gniewnie i spojrzał na Uru, która nie wiedzieć skąd, nagle znalazła się przy nich.
- Ahadi, miej litość... To tylko dziecko, to normalne, że bracia czasem się kłócą...
- Dość. - powiedział dosadnie król. - Taka, masz przeprosić Mufasę.
 Mufasa nie krył radości zaistniałą sytuacją. Brat patrzył na niego teraz tak zdziwionym wzrokiem... Nie wierzył, że Muffy cieszy się z jego kary i porażki. Wiedział już, że Mufasa nienawidzi go chyba jeszcze bardziej niż ojciec.
- Ani mi się śni. - warknął i odbiegł do groty. Nie zwracał uwagi na krzyki rodziców. Gdy zniknął im z pola widzenia, odbił w stronę sawanny.

sobota, 2 lutego 2013

Król Lew po Tigowemu, cz.1

   Królowi Ahadiemu rodzą się dwaj synowie - silniejszy, rozważniejszy i przystojniejszy Mufasa, oraz niepozorny, słaby i nieśmiały Taka. Mufasa niezmiernie przypomina ojca, natomiast Taka swoją matkę. Choć Uru wytypowała Takę na króla, następcą tronu zostaje Muffy. Ahadi nie popełnia już błędu poprzedników - obaj synowie mogą spędzać wolny czas w towarzystwie lwów ze stada; wolny, gdyż Muffy część czasu spędzał na naukach ojca dotyczących królestwa.

 W stadzie było jeszcze kilka młodych - Sarafina i Dalia, córki Megi i Sophie; Sarabi, Naanda i Shizasen - dzieci Warena i Osari (z tym, że Shizasen był przygarnięty); oraz Zira i Erika, córki samotnicy Hawy. Ojciec dwóch ostatnich nie był znany, a los Hawy przed dołączeniem do stada Lwiej Ziemi również owiany mgłą tajemnicy. Plotkarskie lwice doszukiwały się w nienawistnej i samotniczej Zirze krwi Tandego. Erika była młodsza od Ziry i wychowała się już w towarzystwie Sarabi i Sarafiny, więc była bardziej towarzyska od siostry i matki. Hawa całe dnie spędzała na zwiadach albo samotnych polowaniach.

    Pewnego poranka Taka obudził się w grocie sam. Matka była na polowaniu z lwicami, zaś Mufasa i Ahadi wyszli na poranny spacer... Tak, od tej pory jego brat miał wcześnie rano wychodzić z ojcem na "lekcje". Mały książę był zazdrosny i wściekły, że ojciec nie poświęca mu tyle uwagi. Szaman Aramis nie pochwalał takiego zachowania króla - bo co z tego, że dawał synom wiele swobód, jeśli faworyzował jednego z nich powodując, że serce drugiego napełniało się złem, nienawiścią i rządzą władzy? Mały Taka nie pragnął jeszcze być królem - jego największym marzeniem było, żeby ojciec go pokochał, bo czuł ewidentny dystans Ahadiego.
  Książę przeciągnął się i grymas na twarzy szybko ustąpił uśmiechowi i ciekawskiemu spojrzeniu sprytnego malca, kiedy ujrzał piękny dzień i równie piękne Sarabi i Sarafinę, które chichotały pod drzewem i żywo dyskutowały z przyjaciółmi i rodzeństwem. Taka ruszył w stronę grupki lwiątek.
  Pod akacją leżały Zira, Erika, Sarabi, Naanda, Sarafina i Dalia, a także przyjaciółka królowej Uru - Osari. Ta ostatnia powitała księcia radosnym okrzykiem:
- Dzień dobry, Taka!
 Wtem wszystkie lwice umilkły przyglądając się bacznie księciu. No, może z wyjątkiem Ziry, która obrzuciwszy go lekceważącym spojrzeniem, zamknęła oczy i znów zdawała się być niedostępna i ponad resztą.
- Witaj, wasza wysokość... - powiedziała cicho Sarabi. Wszystkiee lwice, z wyjątkiem wyżej wymienionej Ziry, złożyły

wręcz ukłon schylając głowy. Sarafinie oczy płonęły, bo bardzo spodobał jej się ten szczupły brązowy przybysz, z żywymi zielonymi oczami i sprytnym spojrzeniem.
- Ale... Ja nie jestem królem... - zaczął się jąkać Taka. Nie oczekiwał nigdy, że ktoś będzie do niego tak mówił i uważał to wręcz za przesadę.
- Ale jesteś księciem! - powiedziała głośno Dalia.
Osari, widząc zakłopotaną minę Taki, postanowiła mu ulżyć.
- Dziewczyny, nie musicie tak się do niego zwracać. Prawda, książę?
- T-t-tak... Wystarczy Taka. - wydukał lew.
 Zira otworzyła jedno oko i znów patrzyła się na niego, jednak inaczej niż wcześniej. Była wyraźnie zaintrygowana jego zachowaniem. Jego skromnością. Gdy Taka podniósł na nią wzrok i ich spojrzenia spotkały się, szybko zamknęła oko i leżała nadal tak samo, w bezruchu i spokoju.
- To może... - zaczęła nieśmiało Sarafina, widząc zainteresowanie Taki osobą Ziry - Może się przedstawimy... Jaa... Jestem Sarafina.. Możesz mi mówić Saffy.
- Miło mi. - powiedział spoglądając na nią i uśmiechając się swoim uroczym, chłopięcym, szerokim uśmiechem. Sarafina była tak tym spojrzeniem onieśmielona, że spuściła wzrok głupawo się uśmiechając i mrugając oczami.
- Ja jestem Sabby... Znaczy, Sarabi, przyjaciółka Sarafiny, a to moja mama, Osari. - powiedziała żwawo i odważnie Sarabi, po czym wskazała matkę.
- Ja jestem Dalia, siostra Saffy.
- Ja jestem Naanda, siostra Sarabi... o! - krzyknęła lwica, widząc nadchodzącego lwa. - A to Shizasen, nasz brat. Jest trochę starszy od nas.
   Shizasen podszedł i uśmiechnął się do Taki.
- Cześć! - powiedział radośnie.
- Ja nazywam się Erika... - tu lwica przerwała i spojrzała się na siostrę, jednak ta ani drgnęła i nie sprawiała pozoru, jakoby chciała się przedstawiać. Zrobiła to więc za nią. - A to jest... Zira, moja siostra. - i wskazała leżącą na gałęzi akacji szczupłą, nieco starszą, nawet od Shizasena, lwicę.
  Taka patrzył w nią jak w obraz. Była taka piękna... Choć zupełnie w inny sposób niż Sarabi czy Sarafina. Była taka tajemnicza... Imponowała Tace swoim spokojem i lekceważeniem. "Ona to ma dobrze!" pomyślał. "
Olewa wszystko dookoła, jest wolna, nie uznaje żadnych zasad. Gdybym tylko mógł tak żyć..." Wtem z przemyśleń wyrwał go radosny krzyk Muffy'ego.
- Taka, bracie! - zawołał biegnąc w ich stronę.
 Taka cieszył się, że widzi brata. Przeszło mu, kiedy wszystkie lwice z wyjątkiem Ziry, zaczęły oblewać Mufasę komplementami. Nie miał się co oszukiwać - był tym gorszym, który był skazany na życie w cieniu swego brata. Zaczynał powoli czuć do niego odrazę. Nie wiedział jeszcze, co to - dopiero później miał przekonać się, że to była nienawiść.
---
Standardowo, ciąg dalszy nastąpi. :)
Jak widać już teraz, duża część historii dwóch synów Ahadiego będzie pisana jakby oczami Taki. Zawsze wierzyłam, że Skaza nie był zły od urodzenia - choć w jego żyłach płynęła krew lwów ze Złej Ziemi. Myślę, że to była wina faworyzacji Mufasy przez ojca, choć rozsądniejszego, to wcale nie mądrzejszego. Może nie był tak gwałtowny i pochopny jak Taka, ale myślę, że był od urodzenia znacznie większym egoistą i wykorzystywał swoją wyższą pozycję, żeby utrudniać bratu życie. Myślę, że stąd wzięła się późniejsza nienawiść i serce Skazy zmieniło się w głaz. Dostęp do tego serca miała tylko jego ukochana. Wydaje mi się, że stało się tak z obsesji, która ogarnęła Takę. Bał się, że każdy nienawidzi go i czyha na jego życie tak jak Mufasa czekał, aż wreszcie umrze. Wydaje mi się, że na początku nie był zły, że to właśnie ten wielki, wspaniały król miał ciemną stronę od samego początku i tylko ją sprytnie maskował.
Tak więc, na razie to wszystko. :)

~Tiga

Król Lew po Tigowemu...

... czyli od tego posta, który będzie na razie streszczeniem, zacznę opisywać moją wizję Króla Lwa. :) Niektóre postacie są zaczerpnięte z opowieści Disneya, ale spora część to moje, własne postacie.
---

   Dawno temu, tak dawno, że najstarsze zwierzęta tego nie pamiętają - na Słoneczną Ziemię przybyły 3 lwice, a niedługo później 3 lwy. Od tamtej pory zaczęły nazywać tą krainę Lwią Ziemią.

   Najstarsza z lwic, Aqua, postanowiła założyć stado, którego została przywódczynią. Wtedy w skład stada wchodziła jedynie ona i jej przyjaciółki - Earth i Vibley. Aqua była najstarszą, najsilniej zbudowaną, najmędrszą i najrozważniejszą z lwic. Była piękna, jednak nie najpiękniejsza. Earth, jeśli idzie o siłę i piękno - nie przodowała. Była jednak niezwykle wrażliwa na piękno natury, potrafiła rozmawiać z innymi zwięrzętami niezależnie od gatunku. Była świetnym dyplomatą i potrafiła rozwiązać każdy konflikt. Vibley zaś - najmłodsza, czarna lwica - nie była zbyt silna, za to szczupła i najpiękniejsza z nich wszystkich. Miała czerwone, pełne gniewu oczy. Była przebiegła, chytra, bezlitosna, w walce uznawała zasadę "Wszystkie chwyty dozwolone". Choć nie była silna, każdą walkę wygrywała dzięki swojej przebiegłości i mistrzostwie strategii.
    Często wybuchały konflikty między Aquą a Vibley. Ta druga była zazdrosna i rządna władzy. Aqua zaś była niesamowicie uparta i nie chciała iść na żadne kompromisy. Niedługo później do stada przyłączyli się bracia Whiter i Dawn, a także ich towarzysz, Black. Whiter był dokładnym odpowiednikiem Aquy, Dawn odpowiednikiem Earth, zaś Black był równie zły i bezlitosny jak Vibley. Po jakimś czasie pojawiły się kolejne lwy, a Aqua i Whiter, Earth i Dawn oraz Vibley i Black zostali parami. Whiter ogłosił się królem, a stado stało się rządzącym w krainie. Wszystkie zwierzęta były uległe Whiterowi i szanowały go za jego rozwagę, a jednocześnie drżały ze strachu przed potężnym białym lwem. Black, nie mogąc znieść faktu, że nie jest królem, próbował zdobyć władzę siłą, przez pojedynek z Whiterem. Przegrał jednak i oboje z Vibley, oraz z ich nowo narodzoną trójką dzieci, zostali wygnani za granicę królestwa, na spalone i wyniszczone tereny, zwane odtąd Złą Ziemią.
   Na tej ziemi doszło, między Blackiem a Vibley, do walki. Lwica oskarżyła partnera o to, że jest winien tego, jak skończyli. Jako strateg chciała intrygą doprowadzić się do władzy - Black natomiast pazurami i kłami. Black w walce ginie, a Vibley ogłasza się wygnaną królową Złej Ziemi. Jej córka, Zauditu, najstarsza - zostaje wytypowana do objęcia władzy na Złej Ziemi, a później w Królestwie. Zauditu miała też dwóch młodszych braci - Zacky'ego (był nieco niezdarny i miał od urodzenia bardzo zły wzrok) i Tande'go. Księżniczka Złej Ziemi nie była jednak równie zła jak jej matka i jak tylko nadarzała się okazja, ruszała na granicę swego kraju z Lwią Ziemią, marząc, żeby kiedyś zamieszkać po drugiej stronie granicy, opowiedzieć się po stronie dobra.
    Aqua urodziła Whiterowi dwoje dzieci - starszą Dianę i młodszego Mohatu. Diana, mimo, że była starsza wiekiem, nie została wybrana na następce na rzecz męskiego potomka króla. Earth martwiła się, jak bardzo ojciec izoluje młodego księcia od innych - wróżyła Mohatu, że będzie zły, tak jak Black. Później okazało się, że poniekąd miała rację...

   Mohatu, będąc nieposłusznym dzieckiem, ale przede wszystkim - samotnym, wybrał się kiedyś, mimo zakazów ojca - na granicę. Tam spotkał małą Zauditu, którą na początku potraktował jak wroga i nieźle wystraszył. Okazało się jednak, że wcale nie jest bojowo nastawiona. Jak tylko mógł, uciekał na granicę by bawić się z nową przyjaciółką. Z czasem Zauditu i Mohatu zakochali się w sobie. Gdy byli prawie dorośli, Whiter odkrył tajemnicę syna i przegnał jego ukochaną mimo jej zapewnień, iż chce przejść do jego stada. Nie ufał Zauditu myśląc, że jest to podstęp, który ma prowadzić do objęcia władzy przez córkę Vibley. W końcu dochodzi do starcia między dwoma stadami, kiedy Zauditu ucieka w nocy na Lwią Skałę i zarzeka się, że nie wróci już do domu. Vibley myśli, że została porwana przez Whitera, który chce pozbawić Złą Ziemię przyszłej królowej. W bitwie ginie Whiter i Vibley, co Earth bierze za znak, mówiący o tym, że po każdej stronie leżała wina. Mohatu obejmuje władzę a Zauditu zostaje królową. Diana wiąże się z bratem królowej, Zacky'm, natomiast Tande wraca na Złą Ziemię obiecując zemstę za śmierć matki i zdradę rodzeństwa.
  Królowa Lwiej Ziemi rodzi Mohatu dwa martwe lwiątka, które są złym znakiem. Zaraz po tym umierają Earth i Aqua. Nad Lwią Ziemią wisi fatum, za które Mohatu oskarża Zauditu. Gdy wreszcie rodzi się jedyny syn króla, Ahadi, jego ojciec zaczyna traktować go tak, jak Whiter jego - izoluje go od reszty, nie pozwala mu bawić się z innymi lwiątkami, a za skrzywdzenie księcia nakłada karę wiecznego wygnania. Zauditu się to nie podoba i próbuje wyperswadować Mohatu, by nie był jak ojciec. Ten w gniewie uderza Zauditu, a ona uderza głową w skałę i umiera na oczach ukrytego w wyłomie jaskinii Ahadiego. Od tamtej pory w umyśle Ahadiego rodzi się nienawiść do ojca. Pewnego dnia na Lwią Skałę przybiega nastoletnia Uru, córka Tandego, dziedziczka Złej Ziemi. Jest wycieńczona, wygłodniała i odwodniona. Ahadi wymusza na Mohatu, aby pozwolił jej zostać, bo młody książę zakochał się w pięknej lwicy. Nikomu jednak tego nie zdradził, a Uru wyjaśnia po odzyskaniu sił, iż ojciec głodził ją, bo nie chciała zgodzić się na intrygę, jaką uknuł - miała uwieść księcia Lwiej Ziemi i objąć tron. Mohatu wierzy jej, gdyż przypomina mu się sytuacja z Zauditu. Ahadi, gdy staje się dorosły, każe wygnać swego ojca, oskarżając go o śmierć matki - król bowiem powiedział poddanym, iż był to wypadek. Ahadi wyjawia całą prawdę o śmierci królowej. Mohatu zostaje wygnany, a jego syn obejmuje tron razem z Uru...

---
C.D.N. :)

~Tiga

środa, 16 stycznia 2013

Historia Tigary, cz.6

Shepard posłuchał rad Tigi. Za kosztowności (a właściwie za ich połowę, bo ich wartość była ogromna) otrzymane od statku widmo kazał wybudować statek, który byłby rozmiarów Katalonii. W efekcie powstał statek znacznie większy, większy nawet od Białej Śmierci. Ochrzczono go "Ricca" na cześć matki Tigi. A jak potoczyły się dalej losy lwicy, Kentaiego, Sheparda, Maroon?

Shepard wziął po czterech miesiącach budowy statku, po jego zwodowaniu, na pokład Tigę i Kentaiego. Ci przez te miesiące zrozumieli, że są dla siebie stworzeni. Na pokładzie Ricci kapitan udzielił im ślubu, po czym zeszli na ląd, żegnając po raz ostatni morze i kamratów. Dotarli do Krainy Brzasku Słońca (Dawn Lands) i założyli Stado Brzasku (Dawn Pride). Tiga została królową tych ziem i urodziła Kentaiemu syna Tico, a później córkę Ricci (która zmarła w wieku 2 lat w czasie wojny stada z najeźdźcami). Kentai niedługo później zaginął (stracił pamięć w wyniku obrażeń w samotnym polowaniu, przewędrował do Wiecznego Lasu i ożenił się tam po raz drugi z królową Niebiańskiego Stada...

Sam Shepard do teraz pływa po wszystkich wodach świata, siejąc postrach wśród anglików, ale też i wśród Bractwa Pirackiego. Ricca zatapia bez trudu hiszpańskie galeony, wyposażona w Jaszczura, Tygrysa Wschodu, Tigarę i działa boczne. Cztery wielkie maszty z daleka dają sygnał, że zbliża się Największy z Dziewięciu. Złota rzeźba na dziobie, wysadzana klejnotami, przedstawia Tigę - najbardziej charyzmatyczną przywódczynię załogi Sheparda w historii.

Maroon zaś pływa na Czarnym Jaguarze, piątym w Dziewiątce, przekonana, że jej przyjaciółka Tiga pływa na Ricce i codziennie wieczorem siada przy dziale obserwując zachód słońca...
---

To już koniec pirackiej części historii Tigi. Oczywiście, jej perypetie bynajmniej się na tym nie kończą, ale chwilowo nie mam weny do spisywania reszty, z resztą to chyba nie będzie zbyt interesujące. Następnym celem opowiadań może będzie fanfic Króla Lwa? Zobaczymy.

~Tiga